Artiest info
Website
Myspace
PUURS – 26/05/12 recensie

De inmiddels 60-jarige Guy Davis heeft een interessante carrière achter de rug. Als bluesgitarist, banjospeler en acteur wist hij al vroeg naam te maken in de creatieve hoeken van New York. Zijn repertoire werd door de jaren heen uitgebouwd tot een indrukwekkende discografie van dertien albums. Davis is een rasverteller. Hij weet als geen ander hoe je van één druppel informatie een boeiend verhaal moet maken. Een verhaal dat grappig of ernstig kan zijn. Onlangs bracht hij het hoorspel getiteld "The Adventures of Fishy Waters – In Bed With The Blues", (zie recensie) uit. Dit is zijn eerste release in eigen beheer sinds het album "Live" uit 1995. Guy Davis kruipt voor het hoorspel in de huid van het karakter Fishy Waters, die zichzelf op de gitaar begeleidt tijdens het vertellen van kampvuurverhalen. Het is dan ook een dubbelcd geworden vol mooie, ontroerende, hilarische én ernstige verhalen. En ook al zijn het 'oude' verhalen, de boodschap is universeel. Als Guy Davis zingt, vertoef je in de jukejoints van de Mississippi Delta. En als Guy Davis spreekt, hang je aan zijn lippen.

Proficiat met 'The Adventures of Fishy Waters'. Het is een indrukwekkende cd, met heel wat sterke beelden. Bestaat Fishy Waters echt? 
Nee, Fishy Waters is een fictief personage. Ik had 2 ooms die altijd fantastisch mooie verhalen vertelden. De ene was een koerier, hij vervoerde illegaal gestookte whiskey, en de andere trok heel veel rond, hij leefde in de bossen, en leefde van wat er in die bossen te vinden was. Fishy Waters komt uit hun verhalen. 

Zijn er nog veel hobo's in Amerika?
Ik weet het niet, maar ik vermoed van niet. Het is sowieso moeilijk nu, de mensen sluiten zichzelf af van de straat, of ze leven in beveiligde wijken.
Ik ken wel enkele mannen die 'beroepsmatige' hobo's zijn. Voor de toeristen. Ze worden ingehuurd door de treinmaatschappij om langs treinen te lopen en erop te springen als de trein vertraagt. Eens ze aan boord zijn komt de kaartjesknipper langs en vraagt 'Zijn er hobo's op deze trein?'. De mannen zitten dan verstopt achter de zetels en antwoordden 'Nobody but us chickens'. Daarna zingen ze nog een paar liedjes. Maar da's allemaal puur voor de toeristen.

Zijn er persoonlijke ervaringen verwerkt in de verhalen?
Nee, het zijn enkel verhalen die ik gehoord heb, of die ik zelf verzonnen heb. Dat kan ik het beste: verhalen verzinnen en ze opschrijven. 

Ik kan me voorstellen dat er meer verhalen zijn dan diegene die je op de cd gebruikt hebt. Hoe besliste je wat te gebruiken en wat niet?
Jaren geleden vertelde ik ze al aan vrienden die bij ons thuis langskwamen. Soms werd er gelachen, en soms kwam er helemaal geen reactie. De verhalen die aansloegen, en waar de mensen naar luisterden, heb ik gebruikt, en de andere niet.
Heb je ooit van Garrison Keillor gehoord? Hij is een komiek en verhalenverteller op de Amerikaanse radio, en ik probeer een beetje te zijn zoals hij.

Heb je er ooit aan gedacht een boek te schrijven?
Wel, ooit zal ik wel eens een boek schrijven. Maar nu geniet ik van mijn leven. Schrijven is voor later. Nu wil ik volop leven, muziek maken, optreden, en mensen ontmoeten. Dat is waar mijn leven nu om draait.

Maar je kan toch ook mensen ontmoetten wanneer je een boek schrijft? Of niet?
Wel, dat ligt nogal moeilijk bij mij. Wanneer ik een boek schrijf, schrijf ik een boek. En niets anders. En als ik muziek maak, en optreed, dan schrijf ik nog wel eens liedjes tussendoor. Maar ik moet me altijd heel hard concentreren op één ding.

Denk je dat het je plicht is om over de geschiedenis van je volk te zingen en spreken?
Ik weet niet of het mijn plicht is. Maar het is wel een deel van mij. De blues is de muziek van de overlevers, van diegenen die heel moeilijke tijden in de VS hebben overleefd. Mijn teksten zitten vol verwijzingen naar die harde tijden, maar ik gebruik ook regelmatig humor.
Dus, ik voel wel dat het in mijn genen zit dat ik dit moet doen, maar of het nu een plicht is?
Ik word er ook sterker van. Gevoeliger, en als mens ben ik enorm gegroeid. Nu ben ik wie ik wil zijn.

De eerste keer dat je 'The adventures of Fishy Waters' als luisterspel bracht was in 1994. Er zijn sindsdien nog een paar voorstellingen geweest. Zijn er nog plannen voor een ander luisterspel?
Ik schrijf ook nog andere dingen, maar er zijn inderdaad nog meer verhalen voorhanden. Ik zou het 'The continued adventures of Fishy Waters' kunnen noemen (lacht).

Hoe waren de reacties in de VS?
Heel positief. Vroeger was de blues iets van de zwarte bevolking. Zwarten hebben de muziek grootgemaakt, de songs gingen meestal over hen, en zij waren het publiek. Maar nu is dat anders, het publiek is nu grotendeels blank.
Echter, de verhalen spreken over menselijke situaties. Zelfs als ze over problemen tussen de verschillende rassen gaan, bv. over de lynchpartijen, dan nog is het de bedoeling dat de songs de mensen als mens aanspreken. Iedereen kan zich terugvinden in deze verhalen.

Heb je ooit al negatieve reacties gekregen, bv. van blanken?
Nee helemaal niet. Ik heb al vrolijke reacties gekregen, of verdrietige, maar geen negatieve. Integendeel, de mensen zijn altijd heel bemoedigend, ze moedigen me aan om verder te gaan.

Er zit ook heel wat humor in de verhalen. Wat is daar de bedoeling van?
Die onnozelere verhaaltjes, over gigantische vliegen of zijdewormen die kleren maken, zijn eigenlijk bedoeld om de mensen te doen lachen. Daardoor zijn ze meer op hun gemak en stellen ze hun hart open. En dan vertel ik over de harde tijden, over de lynchpartijen.
Het gebruik van humor is één manier om over de problemen tussen verschillende rassen te vertellen. Want ik vind dat de mensen alle kanten van het verhaal moeten horen, ze moeten kunnen lachen, of verdrietig zijn. Want zo is het leven ook.

De taal die je gebruikt, vooral in de gesproken gedeeltes, is soms archaïsch. Kende je al deze woorden of uitdrukkingen al, of heb je veel moeten opzoeken?
Heel wat van die uitdrukkingen komen uit de tijd van mijn grootmoeder, of zelfs nog van mijn ouders. Mijn grootmoeder vertelde heel wat verhalen, en ze gebruikte zinnen en woorden die ik niet op school hoorde. Want op school leerde ik Engels te spreken zoals de blanken. En ook al had mijn grootmoeder niet echt lang schoolgelopen, toch was ze heel wijs en slim.
Ik hoorde dus verschillende versies van dezelfde taal. En daardoor kon ik heel wat verouderde woorden gebruiken.

Wat zou je doen indien je geen verhalen meer kon vertellen?
Waw, dat is een moeilijke! Ik vermoed dat ik zou tekenen of schilderen. En ik zou blijven muziek spelen, zelfs indien ik niet kon spreken. Maar verhalen vertellen, dat is magie. Woorden zitten vol magie. En kracht.

Was je je heel vroeg al bewust van je achtergrond?
Inderdaad. Maar ik trok er mij niks van aan, ik wou spelen en kind zijn, ik wou niet luisteren naar al die moeilijke dingen. Maar hoe ouder ik werd, hoe bewuster ik me werd van mezelf, en van wat de kleur van mijn huid betekent.

Denk je dat je voorbestemd was om te worden wie je nu bent?
Dat weet ik niet? Was ik voorbestemd? Misschien, maar als ik mij zou concentreren op de gedachte of ik nu wel of niet voorbestemd was, dan zou ik niet doen wat ik moet doen, en dat is verhalen vertellen. Of ik nu voorbestemd ben of niet, verhalen vertellen is wat belangrijk is voor mij.

Ik heb altijd veel van 'Uncle Tom is dead' gehouden. Je nam dat lied op met je zoon. Maar moeten we de tekst nu serieus nemen of niet? 
Allebei. Ik wou aantonen hoe verschillend de manier is waarop ouderen en jongeren tegen de wereld aankijken. Toen ik opgroeide, leerde ik veel over de zwarten in de VS en over Afro-Amerikaanse cultuur. Het was iets waar we naar opkeken, en uit leerden. Maar nu vinden de jongeren dat alles vanzelfsprekend, het is voor hen gewoon nog meer informatie over hoe de wereld in elkaar zit. En dus willen ze iets nieuws, en opwindend, zoals rap. En mijn job in 'Uncle Tom is Dead' is vertellen dat rap en blues veel gelijkenissen hebben.

Denk je dat je zoon je zal opvolgen, of wat 'Uncle Tom' iets éénmaligs voor hem?
Hij was 13 toen we dat opnamen, en nu is hij 21, en kijkt hij wel iets anders tegen de wereld aan. Hij leeft zijn eigen leven, maar op de één of andere manier brengt hem dat wel dichter bij wat ik doe. Dat was ook zo bij mij. Mijn vader zat in de showbizz, hij was schrijver, acteur en regisseur. En ik heb die dingen ook allemaal gedaan. Mijn specialiteit is muziek, maar ik heb ook al geacteerd en geregisseerd.
Mijn zoon maakt muziek op de computer, en samen met zijn vrienden maakt hij ook filmpjes en zet die dan op Youtube. Ze zijn grappig, en soms onnozel, maar als ik naar mijn zoon kijk, zie ik veel van mezelf op die leeftijd. Hij zoekt nu wat hem het nauwst aan het hart ligt. Maar ik denk dat er ergens een acteur in hem schuilt. En één of andere vorm van muziek. Maar we zien wel hoe dat verder gaat.  

Kathy Van Peteghem